Στη Γαλλία βρίσκεται σε εξέλιξη μια απόπειρα νομιμοποίησης της θρησκευτικής καταπίεσης, με παράλληλο στόχο να πειστούν και άλλες χώρες – περιλαμβανομένης της Ελλάδας – να ακολουθήσουν το παράδειγμά της.

Ως γενέτειρα της σύγχρονης δημοκρατίας, η Ελλάδα κατέχει μια μοναδική θέση στην Ευρώπη και στον κόσμο. Οι δημοκρατικές μας παραδόσεις έχουν γεννηθεί από την ευφυή και νεωτεριστική σκέψη ανδρών με συνείδηση και φωνή τόσο ισχυρή και καθαρή, ώστε έχει διατηρηθεί μέσα στους αιώνες. Οι παραδόσεις μας όμως μας δίνουν μια μοναδική υπευθυνότητα να υπερασπιζόμαστε, να προστατεύουμε και να προωθούμε αρχές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Την προηγούμενη δεκαετία, οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ελσίνκι, των Ηνωμένων Εθνών και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (OSCE) είχαν προειδοποιήσει για μια ανησυχητική τάση παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε αρκετές δυτικές ευρωπαϊκές χώρες. Οι παραβιάσεις αυτές έχουν στόχο ιδιαίτερα τις θρησκευτικές μειονότητες και χτυπούν στην καρδιά της ελευθερίας της συνείδησης, της έκφρασης, της συνάθροισης και την αρχή της ισότητας: αυτά καθ’ αυτά τα θεμέλια της δημοκρατίας.

Ηγετική θέση μεταξύ αυτών των χωρών κατέχει σήμερα η Γαλλία, όπου μια χούφτα εξτρεμιστών αξιωματούχων και πολιτικών κατέλαβαν θέσεις εξουσίας στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 και από τότε κατευθύνουν τη χώρα σε ένα μονοπάτι που οδηγεί επικίνδυνα προς μια καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι αξιωματούχοι αυτοί έχουν επίσης επιδοθεί σε μια προσπάθεια να πείσουν και άλλες χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.

Μεταξύ αυτών των χωρών είναι και η Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, ο πλέον διαβόητος εξτρεμιστής κρατικός λειτουργός στη Γαλλία, ο Alain Vivien – ένας άνθρωπος που έχει επικριθεί έντονα από πολλούς οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως – ήρθε στην Αθήνα για να επισκεφθεί Έλληνες επισήμους στο τέλος του 2000. Δεν προξενεί πιθανόν έκπληξη ότι ο Vivien έχει ξοδέψει επίσης σημαντικό χρόνο στην Κίνα, όπου έχουν γίνει απόπειρες καταστολής των επονομαζομένων “οικιακών εκκλησιών” – κινημάτων που αφορούν εκατομμύρια Καθολικών και Προτεσταντών. Πράγματι, αφού ψηφίστηκε ένας νόμος τον Οκτώβριο του 1999, η κυβέρνηση έχει από τότε χαρακτηρίσει 14 χριστιανικές θρησκείες ως “κακές λατρείες”, έχει συλλάβει διάφορα μέλη και έχει καταστρέψει ή ανατινάξει εκκλησιαστικά κτίρια.

Η “Ελευθερία Έκφρασης” παρουσιάζει τις παρακάτω τεκμηριωμένες πληροφορίες για τη σημερινή κατάσταση στη Γαλλία, που παρουσιάζουν ενδιαφέρον για όλους του Έλληνες αξιωματούχους και πολίτες, οι οποίοι ενδιαφέρονται για τη διατήρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το 1789, οι λέξεις “ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη”, διάσημες σήμερα σ’ όλον τον κόσμο, προφέρθηκαν στη Γαλλία και χαράχτηκαν για τις μελλοντικές γενιές σε δικαστήρια και σε άλλα μνημεία και κτίρια σ’ όλη τη χώρα. Τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που διαμορφώθηκαν σ’ αυτό το σταυροδρόμι της ιστορίας έγιναν πρότυπο για άλλες χώρες και για την ίδια τη δημοκρατία.

Σήμερα, δυο αιώνες μετά, η ίδια ελευθερία, για την οποία χιλιάδες πολέμησαν και πέθαναν, απειλείται. Ενώ οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες εξακολουθούν να διατηρούν μια δημοκρατική άποψη για την ελευθερία, αποτελεί ειρωνεία ότι η Γαλλία σήμερα χρησιμοποιείται ως παράδειγμα από χώρες όπως η Κίνα και η Ρωσία για να δικαιολογήσουν παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εναντίον μειονοτήτων τους.

Και μέσα στη Γαλλία, οι διακρίσεις εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων και πνευματικών ομάδων έχουν φτάσει σε νέα ύψη.

Οι Διακρίσεις Κλιμακώνονται

Από ιστορική άποψη, νέες ή διαφορετικές ιδέες, περιλαμβανομένων των θρησκευτικών και πνευματικών, ποτέ δεν έγιναν με ευκολία αποδεκτές από τη γαλλική κυβέρνηση και χρειάστηκε να γίνουν οδυνηρές μάχες γι’ αυτές.

	H Διεθνής Ομοσπονδία του Ελσίνκι (πάνω ο Διευθυντής της Aaron Rhodes), ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) και το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχουν εκδόσει αναρίθμητες αναφορές καταδικάζοντας τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δυτική Ευρώπη.

Η υπόθεση, η οποία δικάστηκε το 1989, αφορούσε μια νεαρή Γαλλίδα, η οποία αποβλήθηκε από το σχολείο επειδή αρνήθηκε να βγάλει ένα μαντίλι από το κεφάλι της – μέρος της καθημερινής ενδυμασίας στη θρησκεία της οικογενείας της. Το αποτέλεσμα αυτής της υπόθεσης το 1994 ήταν η δημιουργία ενός νόμου που απαγορεύει σύμβολα θρησκευτικών πεποιθήσεων στα σχολεία. Όπως συμβαίνει με τέτοιους νόμους, τα “σύμβολα” δεν προσδιορίζονταν – πράγμα που έδινε στους προϊσταμένους των σχολείων νόμιμη δυνατότητα να κάνουν διακρίσεις. Στην ουσία νομιμοποιήθηκαν οι διακρίσεις.

Οι διακρίσεις εναντίον θρησκευτικών μειονοτήτων έχουν από τότε κλιμακωθεί. Τον Ιανουάριο του 1996, το γαλλικό κοινοβούλιο δημοσίευσε μια έντονα επικριθείσα αναφορά, η οποία έβαζε στη μαύρη λίστα 172 θρησκευτικές μειονότητες και πνευματικές ομάδες, μεταξύ των οποίων ήσαν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι Σρι Ραμ Σάντρα και ανεξάρτητες ευαγγελικές χριστιανικές εκκλησίες. Η Επιτροπή του Ελσίνκι, ένας από τους πλέον εκτιμώμενους οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έγραψε γι’ αυτή την αναφορά ότι “[η αναφορά] κατέληξε σε μέσα ενημέρωσης, τα οποία χαρακτήριζαν θρησκευτικές μειονότητες, διέδιδαν φήμες και ψευδείς πληροφορίες και ενθάρρυναν τη θρησκευτική μισαλλοδοξία”. Οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων διεθνώς αποδοκίμασαν τη γαλλική αναφορά, περιλαμβανομένων του Αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ελσίνκι, θρησκευτικών ηγετών, ειδικών θρησκειολόγων και πολλών άλλων.

Πώς να Κάνεις Στάχτη ένα Σύνταγμα

“Αφού η θρησκευτική ελευθερία θεωρείται πολύτιμη και απολαμβάνει συνταγματική προστασία (όπως επίσης και από τις διεθνείς συνθήκες και διακηρύξεις), ο μόνος τρόπος που μπορείς να κάνεις διάκριση εναντίον μιας θρησκευτικής μειονότητας είναι με το να ισχυριστείς ότι αυτή η μειονότητα δεν είναι καθόλου μια θρησκεία”, δήλωσε ο Massimo Introvigne, πρόεδρος του διεθνούς Κέντρου για τη Μελέτη Νέων Θρησκειών (CESNUR) σε άρθρο του στο βιβλίο “Οράματα για τη Θρησκευτική Ελευθερία, τη Δημοκρατία και την Εθνική Ισότητα”, που παρουσιάστηκε από το Συμβούλιο για την Εθνική Ισότητα το 1999.

Το 1996, δημιουργήθηκε η “Διυπουργική Επιτροπή για τη Μάχη Εναντίον των Αιρέσεων “MILS)”, ως αποτέλεσμα της αναφοράς της κοινοβουλευτικής επιτροπής, η οποία δημιούργησε τη μαύρη λίστα των 172 θρησκευτικών μειονοτήτων στη χώρα.

Η φύση αυτού καθ’ αυτού του τίτλου της MILS έρχεται σε αντίθεση με κάθε προσπάθεια επίλυσης παρατηρούμενων διαφορών ή προβλημάτων με θρησκευτικές μειονότητες μέσω του διαλόγου. Το ότι μια κυβέρνηση “αντιμάχεται” τις θρησκευτικές μειονότητες φέρνει στο νου τρομακτικές εποχές στην ιστορία της Ευρώπης, εποχές διώξεων των θρησκευτικών μειονοτήτων, το κυνήγι των μαγισσών και παρόμοιες καταστάσεις. Η επιτροπή αυτή, φαίνεται να λειτουργεί ως ένα συμβουλευτικό όργανο για τα διάφορα υπουργεία πάνω στο ερώτημα των “αιρέσεων” – που αυτό το ίδιο ορίζεται τόσο ευρέως, ώστε κάθε θρησκεία κυριολεκτικά θα μπορούσε να ταιριάζει, περιλαμβανομένης ακόμα και αυτής της θρησκείας της Βασίλισσας της Δανίας.

Η MILS διευθύνεται από τον Alain Vivien, ο οποίος είναι στέρεα εδραιωμένος στην αντιθρησκευτική κλίκα στη Γαλλία, τόσο λόγω της προηγούμενης θέσης του ως επικεφαλής μιας ιδιωτικής “αντιαιρετικής” ομάδας όσο και από άλλες προσωπικές διασυνδέσεις. Η MILS έχει δεχθεί σημαντική και σοβαρή κριτική από κορυφαίους οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ελσίνκι και του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, για το ότι υποδαυλίζει τη μισαλλοδοξία και για το ότι ενεργά υποκινεί αντιπαραθέσεις προς θρησκευτικές ομάδες και ηγέτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τον Ιούνιο του 2000, η Διεθνής Ομοσπονδία του Ελσίνκι (IHF) εξέδωσε μια καυστική επιστολή για τον Alain Vivien, δηλώνοντας ότι “ Έχουμε εκπλαγεί με εσάς και με τους συναδέλφους σας Γάλλους πολίτες λόγω της προσφυγής σας σε μεθόδους επίκρισης και υπαινιγμών που μας θυμίζουν εκείνους που μερικές φορές χρησιμοποιούνταν από ολοκληρωτικά και οπισθοδρομικά καθεστώτα”. Ο Rhodes κατηγόρησε ότι η Γαλλία έχει μια στάση προς τις μη παραδοσιακές θρησκείες, η οποία “παραβιάζει τις διεθνείς της υποχρεώσεις”.

Εξτρεμιστικός Νόμος

Το πιο ακραίο μέτρο είναι ένας νόμος που προτάθηκε από την Catherine Picard, συμπατριώτισσα του Vivien, μέλος του γαλλικού Κοινοβουλίου. Η επιχειρηθείσα νομοθεσία από την Picard, έχει εγείρει μια θύελλα διαμαρτυριών για τον κίνδυνο που δημιουργεί για την θρησκευτική ελευθερία και τα ατομικά δικαιώματα – αφού η προφανής της πρόθεση είναι να καταστήσει την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας ποινικό αδίκημα.

Μη αφήνοντας κανένα περιθώριο, το νέο νομοσχέδιο ζητά τη διάλυση συγκεκριμένων θρησκευτικών ή “αιρετικών ομάδων” – μεταξύ αυτών και τη θρησκεία του προέδρου και του αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών – εφόσον οποιοσδήποτε από τους ηγέτες τους ή από τους ντε φάκτο ηγέτες τους υποπέσουν σε περισσότερα από ένα πταίσματα.

Γνωρίζοντας ότι πολλά από τα πολιτικά κόμματα της Γαλλίας θα διαλύονταν άμεσα βάσει των προβλέψεων αυτού του νόμου, προστέθηκε επίτηδες η φράση που εξαιρεί “πολιτικά κόμματα που υπερασπίζονται πολιτικές πεποιθήσεις”.

Η εφημερίδα “Ηθική και Ελευθερία”, αντίστοιχη της “Ελευθερίας Έκφρασης” στη Γαλλία, τεκμηρίωσε εκατοντάδες ποινικές καταδίκες πολιτικών προσώπων στη Γαλλία κατά τα τελευταία χρόνια, περιλαμβανομένων πολλαπλών καταδικών μέσα στο ίδιο κόμμα.

Αν το νομοσχέδιο ψηφιστεί – μολονότι έχει προκαλέσει σημαντική αντίθεση από θρησκευτικούς φορείς και φορείς ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Γαλλία και στο εξωτερικό – θα δίνει τη δυνατότητα στην Πολιτεία να ποινικοποιεί αποκλειστικά συγκεκριμένες θρησκευτικές ομάδες, βασιζόμενη σε μεμονομένα περιστατικά πταισμάτων ενός ή περισσοτέρων από τα μέλη τους.

Η πρόταση νόμου έχει αποδοκιμαστεί από ηγέτες των μεγαλύτερων θρησκευτικών κοινοτήτων της Γαλλίας και από ηγέτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων παγκοσμίως.

Πέρα από τη θεσμοποίηση μέσων για την παραβίαση της ελευθερίας του συνεταιρίζεσαι, η νομοθεσία στοχεύει επίσης να εμποδίσει την ελευθερία έκφρασης των συγκεκριμένων ομάδων με το “αδίκημα” της “νοητικής χειραγώγησης”. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Προτεσταντών στη Γαλλία αναφέρεται ότι δήλωσε “Η απαγόρευση της νοητικής χειραγώγησης είναι προβληματική, επειδή ορίζεται με τόση ασάφεια και επειδή δεν ορίζεται το τι είναι μια αίρεση”.

Από τότε, το “αδίκημα” – που απηχεί το ιταλικό plagio που δημιουργήθηκε από το Μουσολίνι και αργότερα αφαιρέθηκε από τον ιταλικό νόμο – μετονομάστηκε σε μια προσπάθεια αποφυγής των πολύ ηχηρών αντιθέσεων προς το νόμο. Εν τούτοις, οι διατάξεις και οι ποινές παρέμειναν οι ίδιες όπως πριν.

Ευτυχώς, πολλές χώρες αρνούνται να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Γαλλίας. Δεν προξενεί έκπληξη ότι εκείνοι που χρησιμοποιούν τη Γαλλία σα δικαιολογία για διακρίσεις εναντίον θρησκευτικών και πνευματικών μειονοτήτων βρίσκονται στην Κίνα και το κάνουν για να δικαιολογήσουν τις διώξεις των μελών του Falun Gong.

Σήμερα, υπάρχει μια μεγάλη κατακραυγή κατά του γαλλικού μοντέλου παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά κάθε φωνή μετράει. Αν επιθυμείτε να συμμετάσχετε στη διεθνή φωνή εναντίον της συγκεκριμένης νομοθεσίας, στείλτε τη διαμαρτυρία σας στον πρόεδρο της Γαλλίας,

Jacques Chirac, στο Fax: 0033 1 47422465 ή στο e-mail: www.elysee.fr/ang/ecrire/index.htm